تفکر و تعقل

آدمهای خوب دو دسته اند :

یک دسته خوب باقی می مانند و روزگار عوضشان نمیکند

دسته ی دیگر هر روز خوبتر میشوند ، خوب تر از دیروز

این دو نوع چه فرقی با هم دارند ؟

پیروی از کدام شیوه ارزشمندتر است :

 گروهی که بر روی مجسمه ی خود نگهبانی میدهند یا گروهی که دائم در مسابقه هستند ؟

اصلا در مسابقه بودن یعنی چه ؟

در مسابقه بودن یعنی هر روز استانداردهای بودنت را بالاتر ببری

نه اینکه فقط باشی ، بلکه ، بشوی و این شدن را هر روز تجربه کنی

و چرا باید هر روز بهتر از دیروز شد ؟

چون اگر بهتر نشوی تنها میشوی ، رها میشوی و ترک میشوی.

میدانی چرا ؟

چون وقتی چیز تازه ای نداشته باشی تمام شده ای

برای چه کسی ؟

برای هر آنکه میخواهی با او باشی ، میخواهد همسرت باشد، میخواهد مشتری ات باشد .

حتی کسی که جای تو را میگیرد او هم اگر تغییر نکند ، ترک خواهد شد .

پس بهتر است همواره در مسابقه باقی بمانیم .

در مسابقه با چه کسی ؟

در محل کار در مسابقه با رقبا ، البته با برترین رقیب

در خانواده ی همسر در مسابقه با باجناق و برادرزن و ...

در دانشگاه در مسابقه با تیزهوش ترین هم ورودی

البته شاید با برترین ها نتوان در گام اول مسابقه داد ولی بهتر است یک نفر برتر از خودمان را شناسایی کنیم و پس از جلو زدن از او نفر بعدی را نشانه گیری کنیم .

موضوع مسابقه هم مهم است .

ابتدا بهتر است از یک موضوع شروع کنیم :

مثلا تمیزی یا خوش تیپی .

مسابقه دادن الزاما تقلید کردن نیست

مثلا در مسابقه ی خوش تیپی نمی آییم عین لباس های رقیب را تهیه کنیم بلکه فقط از مرزهای خوش تیپی او عبور میکنیم .

مثلا مرز چهره و مدل مو، مرز فرم لباس و رنگ لباس ، مرز کفش و نهایتا مرز استایل های ایستادن و راه رفتن .

برای مسابقه دادن باید به رقیب خیره نگاه کرد ، باید مدام او را تحت نظارت داشت و خلاصه باید از او جلو زد و به نفر بعدی رسید .

در کاسبی ، در پدر بودن ، در همسر بودن باید از همه جلو زد تا بهترین بشوی برای مشتری ات ، برای فرزندانت ، برای همسرت .

راستش خدا هم از مسابقه دهندگان خوشش می آید ، آنجا که در سوره ی واقعه میفرماید :

السابقون السابقون ، اولئک المقربون

مسابقه دهندگان دائمی ، قطعا جایگاه ویژه دارند