کسانی که سینمای چندبعدی را مانند من تجربه کرده اند شاید سینمای معمولی دیگر برایشان جذابیت نداشته باشد ، یعنی آن چند دقیقه نشستن روی صندلی سینما چندبعدی و دیدن فیلم همراه با درک حرکتهای صندلی باد شدید و پاشیدن آب و دمیدن یک رایحه ی خاص در فضای سینما به همراه پخش صدا از پایین و بالا و اطراف ، آنها را با فضای سینمای معمولی بیگانه کرده است و آخر سر گفته اند اگر این سینما بود پس آنچه ما تا کنون به عنوان سینما استفاده میکردیم چه بود ؟
زندگی هم ابعاد گوناگون دارد مثلا تا وقتی ازدواج نکرده ای گویا روی سطح دو بعدی زندگی میکنی و وقتی همسرت وارد زندگی ات میشود این سطح تبدیل به حجم سه بعدی میشود و گویا وارد دنیایی جدید شده ای و زمانی هم که فرزندت به دنیا میآید این دنیای سه بعدی چهار بعدی میشود و در این بعد چهارم آینده نگری هم داخل معادلات مدیریتی تو در زندگی خانوادگی ات میشود چون درگیر آینده ی فرزند دلبندت میشوی.
همین تغییر ابعاد را در تجربه ی ورود به دانشگاه و سپس ورود به بازار کار لمس میکنیم .
تا در دانشگاه مشغول تحصیل هستی علم را روی سطح کاغذ مشاهده میکنی و وقتی به خاطر مدرک دانشگاهی ات جایی استخدام میشوی همان علم را روی ابعاد جدیدتری از فضا و مکان و زمان و روابط کاری تجربه میکنی.
فرق است بین دوران تحصیل علمِ چهارساله ی دوره ی لیسانس کتابداری و روزهای پر تحرک و پر تنوع یک کتابدار شاغل در یک کتابخانه .
میانه روی یعنی آنکه در بهره مندی از ابعاد متنوع زندگی هر بُعد از زندگی را مانند بقیه تجربه کنی بجای آنکه به کناری وانهی .
یعنی اگر دانشجویِ شاغلِ متاهل هستی ، باید هم به درس هایت برسی و هم به همسرت رسیدگی و توجه کنی و از مصاحبتش انرژی بگیری و هم شغلت را با کیفیت پیش ببری .
همان گونه که همسرمان از توجه و گفتگوی ما انرژی میگیرد ، علم و شغل ما هم از پرداختنِ همراه با تمرکز و توجهِ ما رشد و بالندگی می یابد .
بقیه ی ابعاد زندگی هم همینگونه است : روابط اجتماعی و معادلات اقتصادی و مناسبات فرهنگیِ تو نیازمند توجه و تمرکز همه جانبه ی تو هستند و نه آنکه تو را به استخدام خود درآورند .
و این توجهِ همه جانبه یعنی میانه روی .
و این میانه روی و در میانه راه رفتن در دنیای چندین بعدیِ وجود یعنی ثمر بخش بودن .
چنانچه امام باقر علیه السلام فرموده اند :
فردی که در زندگی اش میانه رو نباشد خیری در او نیست .
(تهذیب 236/7 )