تفکر و تعقل

شاید شما هم این دیالوگ برایتان آشنا باشد که گچ و تخته سیاه خیلی خوب بود یادش بخیر می دویدیم دفتر مدرسه گچ برای معلممان می‌آوردیم یا تخته را با اسفنج خیس تمیز می‌کردیم

 اینها حرف‌های متولدین دهه های پنجاه و شصت است همان‌هایی که سالها بعد در دانشگاه بین کلاسهای گچ و تخته‌ای و ماژیک‌وایت‌بردی دومی را تصاحب می‌کردند و همیشه در دانشگاه بر سر این دو مدل کلاس دعوا داشتند و هر گروه زودتر کلاس وایت بردی را تسخیر می‌کرد استادش را به آنجا کوچ می داد

 حالا دلیل چیست که فکر می‌کنیم گچ و تخته بهتر از ماژیک وایت برد است

 تنها دلیلش در واژه نوستالژی یا غم غربت نهفته است

 غربت از کجا

 غریب الزاماً غریب مکانی نیست بلکه می‌تواند غریب زمانی باشد
 انسان هرچه عمر میکند به دلیل تمرکز بر کسب امکانات و فعالیت‌هایش خودمحورتر می شود
و وقتی هم که زندگی و خانواده تشکیل می دهد باز برای رفع نیاز آنان ناچار است بر مدیریتِ کارها بیشتر  تمرکز کند و این تمرکز بر خویش و هدف های انفرادی او را دچار تنهایی و غربت می‌کند

 با این وضع هر گذشته برای او شیرین تر است از زمان فعلی چون  اجتماعی تر از الانش بوده و به عبارتی احساس تنهایی می‌کند

 ما اگر از گچ و تخته تعریف می‌کنیم به خاطر برتر بودن گچ و تخته نیست بلکه به خاطر کیفیت حضور خودمان در آن دوره از زندگی بوده است
 کیفیت حضوری که غربت و تنهایی کمتری داشته است

همچنین است حال پیرمردی که از دوران سفر با الاغ آنچنان تعریف می کند که گویا از همین سمند و پراید الان پرسرعت تر بوده‌اند 

 به همین دلیل است که برخی از ما دیده یا ندیده با حسرت از زمان شاه یاد می کنیم 

در واقع ما در  درون حسرت حال شخصی خودمان را در آن سال‌های دور میخوریم
یعنی
خود فعلی‌مان حسرت خودِ گذشته‌مان را می‌خورد

  در زمان شاه مردم هفته یکبار به حمام خارج از خانه می رفتند و آن هم پس از چند ساعت نشستن در صندلی های نوبتی که  هی جابجا می‌شدند
 و یا در زمان شاه عموم مردم خودرو  نداشتند
 جدای از اینهمه امکانات فعلی

 باید بگویم ما هرچه در زمان عقب تر می‌رویم حال اجتماعی خودمان را باکیفیت‌تر مشاهده می‌کنیم چون تنها نبودیم چون دیده می‌شدیم و لمس می‌شدیم

امام علی علیه السلام می‌فرمایند تخففوا تلحقوا
زندگی را آسان بگیرید( تا به جامعه) ملحق شوید
نهج‌البلاغه خطبه 21

#نوستالژی
#زمان_شاه
#بحران_چهل_سالگی
#تنهایی
#غم_غربت