دلیل پایان عمر باشگاه مشتریان و قانون بیست هشتاد(پارتو)

هر بار موضوع باشگاه مشتریان را در قالب کارگاه تدریس میکردم ته قلبم یک نارضایتی وجود داشت .

احساسم به من میگفت یک جای کار لنگ میزند.

همیشه نسبت به ایجاد ساز و کاری که بین عوام و خواص تبعیض ایجادکند خوش بین نبودم و این باشگاه مشتریان و قانون پارتو یا همان قانون بیست هشتاد یکی از همین ساز و کارهای تبعیض آفرین بود.

شاید دلیلش این بوده که خودم همیشه در بخش آسیب پذیر جامعه نسبت به فرآیندهای تبعیض آفرین بوده ام.

حالا چه شد که منتقد باشگاه مشتریان و قانون پارتو شدم برایتان میگویم

کسانی که کتاب اثر مرکب دارن هاردی را خوانده اند تصدیق خواهند کرد که قانون پارتو یا بیست هشتاد که میگوید بیست درصد کارها یا مشتریان هشتاد درصد نتایج یا سود را می آورد با اصل اثر مرکب همخوانی ندارد .

مساله ی بعدی که باعث شد توجه بیشتری به تضاد اثرگذاری باشگاه مشتریان داشته باشم وضعیت فعلی جوامع کوچک و بزرگ سرمایه داری هست .

ریشه ی عموم نارضایتی ها در مخاطبان دولتهای سرمایه داری مانند آمریکا و فرانسه و انگلیس بدلیل اجرای ساز و کارهای توجه به مردم بر مبنای اصول باشگاه مشتریان است.

در این دولتها که نام بردم توجه دولت و امکاناتش بیشتر به سوی آن چند درصد شهروندی هست که بیش از هشتاد درصد سرمایه در اختیارش است و این یعنی قانون پارتو .

امروز میبینیم که این باشگاه داری دولتها باعث ورشکستگی آنها میشود چرا که به محض ایجاد بحران انسانی در این کشورها سرمایه داران یا مشتریان خاص بلافاصله سرمایه شان را به کشوری امن تر منتقل میکنند.

مشتریان خاص شرکتها هم همین گونه هستند .

شما هر چقدر در باشگاه مشتریان به آنها خدمات مختلف بدهید باز هم اگر فریادی از جانب اکثریت مشتریان که اتفاقا عضو باشگاه هم نیستند برآید این خواص آن فریاد را میشنوند و در خریدشان تجدید نظر میکنند و به سوی رقیب شما خواهند رفت .

ضمن آنکه اعضای باشگاه مشتریان خدمات باشگاهی دیروز را امروز برنمی تابند و متقاضی خدمات جدید هستند .

توقعات بی انتهای اعضای باشگاه مشتریان انرژی زیادی از سازمان فروش را به خودش جذب میکند.

 

پس اگر شرکتی تلاشش را متوجه عموم مشتریان کند و بیخیال خواص شود ، جمعیت بیشتری را هر روز در لابلای قفسه های فروشگاههایش خواهد دید و خواص را هم بصورت خودکار جذب این شلوغی خواهد نمود

امام علی علیه السلام در نامه ی معروفشان به مالک اشتر (نامه ی 53 نهج البلاغه) این مفهوم را به زیبایی تشریح کرده اند :

خشم توده‏ هاى مردم ، خشنودى نزدیکان را زیر پاى بسپرد و حال آنکه ، خشم نزدیکان اگر توده‏ هاى مردم از تو خشنود باشند ، ناچیز گردد . خواص و نزدیکان کسانى هستند که به هنگام فراخى و آسایش بر دوش والى بارى گران‏ند و چون حادثه ‏اى پیش آید کمتر از هر کس به یاریش برخیزند و خوش ندارند که به انصاف درباره آنان قضاوت شود . اینان همه چیز را به اصرار از والى مى ‏طلبند و اگر عطایى یابند ، کمتر از همه سپاس مى‏ گویند و اگر به آنان ندهند ، دیرتر از دیگران پوزش مى ‏پذیرند . در برابر سختیهاى روزگار ، شکیباییشان بس اندک است . اما ستون دین و انبوهى مسلمانان و ساز و برگ در برابر دشمنان ، عامه مردم هستند ، پس ، باید توجه تو به آنان بیشتر و میل تو به ایشان افزونتر باشد